Kleine Kinderen
De kleine Marianne is een schatje. Elf maanden is ze nu en ze is het
centrale punt van de familie. Wie er ook binnen komt, mannen en
vrouwen, niemand kan de verleiding weerstaan haar even op de arm te
nemen en aandacht te geven. Ze kirt en lacht en vindt alles prachtig.
Ze kijkt me met grote ogen aan. In tegenstelling tot andere Afrikaanse
babies is ze niet bang voor mij. Maar ze herkent me niet meer. Ze kan
het zich niet meer herinneren dat driekwart jaar geleden in Fatoto
haar moeder haar aan mijn borst legde. Gulzig hapte ze toen naar mijn
tepel, maar bij de smaak trok ze een vies gezicht en ze wist niet hoe
snel ze duidelijk moest maken dat ze toch die warme gevulde zwarte
borsten van haar moeder prefereerde.
Yahya is dol op haar. Uren kan hij met haar op schoot zitten of haar
rond dragen. 'CoCo' kraait hij dan en legt me uit dat dit Mandinka is
voor wassen. In bad gaan vindt ze prachtig en sindsdien reageert ze op
CoCo. Hij vertelt over hoe hij aankijkt tegen de opvoeding van CoCo.
Ze is al heel beweeglijk en kan al van een stoel afklauteren, maar hij
wil niet dat ze op de grond gaat kruipen. Er is alleen zand of ruw
beton. Soms legt hij een deken op de grond, waar ze op mag. Maar voor
de rest moet er constant iemand zijn die op haar past, haar optilt, of
op schoot neemt. En zo gaat ze de hele dag van hand tot hand en CoCo
bepaalt wie er aan de beurt is door haar armpjes uit te strekken naar
de persoon van haar keuze. Pas als ze geen voorkeur meer aangeeft, ze
een beetje hangerig wordt en Nyima voor het eten moet zorgen, wordt de
lap gepakt en mag ze op de rug. Ook `s avonds, als het haar tijd is om
naar bed te gaan, wordt ze op de rug gebonden en in slaap gewiegd.
CoCo graait naar alles wat in haar omgeving komt: halskettingen,
oorbellen, de Cap van Yahya. Ze heeft niets van zichzelf. Geen
speelgoed, geen knuffel. Nergens iets te bekennen dat op
kinderspeelgoed lijkt. Kind zijn in Afrika is heel wat anders dan kind
in pakweg Nederland. Babies in Nederland hebben op deze leeftijd al
een halve kuub speelgoed. Ze slapen alleen met hun lievelingsknuffel
en als je op reis gaat moet er een grote plastic bak mee vol met
blokken, poppen, boekjes, rammelaars en spelletjes. Van het hotel neem
ik feestfluitjes mee voor CoCo. De pret is van korte duur. Binnen een
dag zijn ze kapot.
's Middags zitten we allemaal buiten en CoCo gaat weer van schoot tot
schoot. Net zo als het uitkomt en waar CoCo zin in heeft. Ze komt ook
een paar keer bij mij zitten. Plotseling trekt het nichtje een zuur
gezicht, geeft CoCo aan iemand anders en verdwijnt haastig naar
achteren. Een kwartiertje later is Nyima aan de beurt.
Ze wijst me op
de natte plek in haar kleding. Zo krijgt iedereen een beurt die
middag, behalve ik. De volgende dag komt het nichtje thuis van de
markt. Voor CoCo roept ze terwijl ze haar tas uitpakt. Triomfantelijk
houdt ze twee plastic luierbroekjes omhoog.
's Avonds, als we op stap gaan en nog een biertje pakken in de lokale
kroeg gaat CoCo slapend en al mee. Als vanzelfsprekend is Nyima de
klos. Ze heeft twee keuzen, of thuisblijven of CoCo meeslepen. Niemand
denkt daar verder over na en voor Nyima is het de gewoonste zaak van
de wereld. Van slapen komt dan niet veel meer en al snel gaat ze ook
in de kroeg van hand tot hand. De barman maakt een dansje met haar. De
buurman stopt een rietje in haar mond en doet voor hoe je Fanta
opzuigt. De derde zet haar boven op de bar. Nyima kijkt zwijgzaam toe
en zakt zelf langzaam in slaap terwijl de mannen heftige discussies
voeren.
Meer informatie over Gambia:
Kaart van Afrika en meer informatie:
Kaart van Gambia en meer informatie:
Meer reisverhalen uit Afrika:
Een trektocht door West Afrika
Op de motor van noord naar zuid
Ga terug naar Liesbet's Atelier
Ga naar buiten
Write your reply to:
Copyright ziklies@dds.nl