- 63 - 

De wieken maakten een enorm lawaai, haar haar woei lichtelijk in de war,
haar rok werd op getild, ze struikelde meer dan dat ze rende, dan klom ze
naar binnen, waar het lawaai niet minder was. Kees droeg een soort
koptelefoon, of oorwarmers of zo, maar leek niet van plan haar ook iets te
geven tegen het geluid. 
"                   !"
"Wat zeg je?"
"                     !!"
"Ik hoor je niet, teveel lawaai!"
Hij kon liplezen (blijkbaar) want als zij hem niet hoorde kon hij haar toch
ook niet horen?
"                   !!!"
Ze gaf het op, dan maar niet, ze bleef maar gewoon zitten, keek naar buiten,
voelde in haar jaszak, een gevoel van opluchting maar ook van spanning, het
was nog niet voorbij. Jammer dat ze de kat had moeten achterlaten, ze had
het luikje opengelaten, kon het beest weg als het honger kreeg. Ze bleven
wachten, het leek een hele tijd, onder dat oorverdovende lawaai, ze wende er
niet aan, waarom duurde het zo lang?
"                      !"
"waar!?"
"                  !"
Ze zag niks, haar uitzicht was ook niet zo goed, ze zat wat naar achteren.
Ja toch, daar zag ze hem komen aanlopen, rennen, met een pakje onder zijn
arm. Het was kleiner dan ze gedacht had, uit zijn manier van lopen kon ze
zien dat het ook niet zwaar kon zijn (of zou hij echt zo sterk zijn?).
"                   !"
Ja, dat wist ze nou wel. Zij was toch de optimist? Aan hem had ze tot nu toe
weinig gehad. Veel tegenwerpingen en weinig actie. Wat een moeite had het
gekost om hem zover te krijgen, om hem te overtuigen, en dan tot op het
laatst dat pessimisme, dat gebrek aan vertrouwen, ze werd er iebelig van. 
            .. niet meer, toch?"
              et verder dan
                maar nee, met haar dikke bu
                        of dan wel? Nee toch?" zuchtte ze meer dan d
                                                lo aangekomen, en dat na
vijfender

Een fragment uit een verhaal van Christine :-)
schrijf je reactie naar haar: