deel 4

    De volgende ochtend zijn twee zaken opgelost: de koppijn is over en het geroezemoes van het kerstdiner heeft plaats gemaakt voor vrolijk vogelgeluid en dansende zonnestalen. O ja, het was 25 december, en ik zit in Gambia, Afrika, het land dat uniek is vanwege de bonte verzameling exotische vogels. Vogelliefhebbers kunnen hier hun hart ophalen en aan de bagage van mijn medereizigers te zien zaten er wel enkele tussen. Statieven, verrekijkers en fotospullen. "Bagage" deed me ook weer denken aan breipennen en Hollandse haring. Plotseling herinner ik me ook weer wat de broer gisteren heeft gezegd. Yahya en Nyima zitten op dit moment niet in Fatoto. Hij heeft vaag iets aangegeven over een ander dorp. Dus geen bagage, niet afreizen naar Fatoto en geen klaslokaaltje vol met giebelende Gambiaanse vrouwen. Ik had me er zo op verheugd. Gezamenlijk zitten punniken met draadjes en naalden en elkaar iets duidelijk maken met veel gebaren en gegeit.

    Maar het tij kan nog keren en vol goede moed ga ik naar het spreekuur van de hostess. Ik wacht keurig op mijn beurt, terwijl de gasten voor mij allerlei excursies boeken. Groot geld wisselt van eigenaar en cheques werden uitgeschreven. Het antwoord is kort als ik aan de beurt ben: "Nog niks gehoord", maar ze belooft straks te bellen.

    De rest van de dag besteed ik aan het herverkennen van de omgeving. Rond de markt van Serrekunda is er het een en ander veranderd. Een nieuw marktgebouw rijst op uit de steigers. Op de markt is er het vertrouwde gekrioel. Ik kan m'n hart weer ophalen aan de bonte verzameling mooie Afrikaanse vrouwen met hun uitstalling van kleurrijk fruit en groenten. Dit is het beeld waar ik uren van kan genieten. Met een glas nescafe-koffie als excuus ga ik zitten op een schamel bankje. Op de zwarte markt is de koers lager dan een half jaar geleden. Maar de bushtaxies verdringen elkaar nog steeds en bieden gillend hun diensten aan. Een ritje naar Bakau. Tussen de vissende jongetjes op de pier zitten. De markt afgestroopt en nog een zomerjurkje gekocht. En als afsluiting een pilsje op het terrasje van Anna, een Nederlandse vrouw die een eigen cafeetje is begonnen in hartje centrum, waar altijd wel wat gebeurt.

    De volgende dag vertoont hetzelfde patroon. Weer in de rij bij de hostess en weer hetzelfde teleurstellende antwoord. Zo glippen de dagen door mijn vingers. Van de tien zijn er al drie verspild. Wachten had ze gezegd, wachten, maar hoe lang? Moet ik er maar aan wennen me gewoon in het luieren te storten? Moet ik me maar gaan gedragen als een strandtoerist en me neervlijen op een strandstoel en al mijn plannen laten varen? Ik kan me er niet bij neerleggen, letterlijk en figuurlijk. Ik ben gewend er zelf achteraan te gaan en ook nu bedenk ik weer een plan. Ik rijd met de buschtaxi naar de Gamtel, de telefoondienst van Gambia, bij een hotelcomplex. Schouderophalend wordt me meegedeeld dat toevallig vandaag de telefoons "out of order" zijn. "Problems" en "No connection". Op naar de volgende Gamtel en daar het nummer van Nederland gebeld. Heerlijk om Webgrrls te kennen! "Kun je me helpen? Het bellen van hieruit naar Nederland kost klauwen met geld. Kun jij natrekken wat er met mijn bagage is gebeurt?" Onvoorwaardelijke steun wordt me toegezegd. Vertrouwend dat er nu echt iets zal gaan gebeuren, of op zijn minst dat er duidelijkheid zal komen, ga ik weer op stap.

    Banjul is vandaag aan de beurt. Nog steeds 'under construction'. De Albertmarkt biedt elk wat wils. Het gedrang bij de veerboot naar Barra is nog steeds een groots straattheater. Ik ga zitten op een vette stoeprand. Het stokbrood gevuld met onduidelijk vlees, pittige saus en opgerold in een stuk verpakkingspapier smaakt nog steeds lekker. De voetballende jongetjes tussen de vissersbootjes en gedroogde vis staken nog steeds hun spel als je pootje badend langs het strand loopt. De sinaasappeltjes schillen ze nog steeds kunstig. En het mooiste is het gehannes bij de kleine particuliere veerbootjes. Een grote volumineuze Afrikaanse vrouw, beladen met volle boodschappentassen lijkt te zweven over het water. Bij nadere bestudering veroorzaakt een kleine tengere man dit. Gebogen als een lastdier tilt hij de klanten door het water. Zo komt de prachtig uitgedoste vrouw met droge voeten en droge boodschappen in het bootje, dat haar naar de overkant brengt.

    Terug in het hotel liggen er twee briefjes. "You had a call from your friend in Holland, she would like to inform you that she has an important message for you about your luggage". Gelijk bellen. Een heel verhaal over vele telefoonnummers en veel gedram, maar eindelijk had ze de goede te pakken gekregen en de bagage is getraceerd. Mijn blauwe rugzak met breipennen gaat op dit moment op het vliegtuig naar Zwitserland en morgen van daaruit naar Gambia. Verwachte aankomsttijd: 18.15. Goed nieuws en opluchting.
    Wat een dijk van een wijf.
    Leve webgrrls!

    wordt vervolgd



    Meer informatie over Gambia:
    Kaart van Afrika en meer informatie:
    Kaart van Gambia en meer informatie:



    Meer reisverhalen uit Afrika:
    Een trektocht door West Afrika
    Op de motor van noord naar zuid



    Ga terug naar Liesbet's Atelier
    Ga naar buiten

    Write your reply to:

    Copyright ziklies@dds.nl