deel 5
De volgende dag grijp ik de baas van de hostess in de kraag en spui mijn
gram. Vol begrip luistert hij toe en regelt gelijk dat ik in een normale
bungalow kom. Het begint weer ergens op te lijken. Ik kan genietend op mijn
eigen terras zitten, met een groen uitzicht. In de Afrikaanse boom komt
regelmatig een vogel zitten met een vuurrode borst, een zwarte rug en een
wonderschoon geluid.
Kennis gemaakt met twee Groningse dames: Margreet en Janca. Gisteravond tot de late
uurtjes lekker buitengezeten. Onder begeleiding van krekelgeluiden genieten
van een borreltje en de reisverhalen uitgewisseld. Ons ongenoegen over de
reisorganisatie gedeeld en we besluiten geen gebruik te maken van die veel te
dure excursies. Op mijn uitnodiging om met mij mee te gaan op een rondje
Zuid Gambia gaan ze grif in.
"Trek vooral iets aan dat vies mag worden" is mijn advies "en neem een fles
water mee". Na uitvoering overleg: slippers of wandelschoenen, een rok of
een broek, gaan we op pad.
Eerst naar de centrale taxistandplaats in Serrekunda. Na uitvoerige
onderhandelingen moeten we de route iets wijzigen. Vanuit onze eerste geplande
stopplaats is er geen vervoer meer naar het zuiden.
In het volgepropte busje tussen de Gambianen scheuren we over de rode
stoffige weg. This is real Africa. In "the middle of nowhere"
trapt de chaffeur hard op de rem. Een gouden vondst. Een voorganger
heeft een autoruit verloren.
In een klein dorpje op de route stappen we uit. Een tussenstop. Vergezeld
van een grote groep kindertjes lopen we door de zanderige straatjes.
Vrouwen zitten bij elkaar het haar in te vlechten. Echt een zondagswerkje.
Een compleet kapsel kost je toch wel vijf uur. Na een warme
cola uit de enige koelkast van het dorp de eerst volgende bushtaxi die
langs komt geconfisqueerd. Voor de vier vrouwen die ook nog mee
willen, is er geen plaats meer.
In Gunjur, waar we moeten overstappen om helemaal in het zuiden terecht te
komen,is het een drukte van belang. Het hele stadje is ontregeld. Op het
centrale dorpsplein staan grote mensenmassa's en tussen de hoofden door
ontwaren we politie en leger. Ik glip via een omweggetje naar de andere
kant van het plein. Ik sta op de hoek van de straat als er met veel
stof een grote karavaan van vierwieldrive auto's het stadje binnen
komt scheuren.
Hoog geplaatste militairen en camera mensen. In de twintigste auto
staat een grote man in Afrikaans tenu en zwaait naar de menigte.
Het vreugdegejoel neemt toe: de president.
Daarna nog meer stof en auto's met als afsluiting een laadbakkie met een
automatisch geweer erop. Camera maar diep verstoppen zegt mijn innerlijke
stem. De menigte stroomt weer naar het plein en ik word voort geduwd.
Plotseling zegt iemand: "Ga maar zitten" en voor ik het weet zit ik op het
erepodium, vier rijen achter de president.
Dansgroepen beginnen met hun voorstelling. Een bekende zanger
zingt een lied over Gambia en een vertegenwoordiger van het
plaatstelijk comitee houdt een toespraak. Dit is theater en ik zit eerste rang.
Nadat alle hoog geplaatste personen zich hebben teruggetrokken in de Moskee
om te bidden ga ik maar weer eens op zoek naar Margreet & Janca .
Nergens meer te zien. Dan maar vragen, want
bleekscheten verdwijnen niet ongezien in zwart afrika. Er komt een jongetje
met een briefje aan, die ook nog vertelt dat ze op zoek zijn geweest naar mij
en dat Margreet daarbij is gevallen en haar knie heeft geblesseerd.
Ze zijn met een bushtaxi naar het strand gegaan, dat drie kilometer
verderop ligt. Ik erachter aan. Weer vragen en jawel, ze zijn gesignaleerd.
"Je zoekt twee dames? Netjes gekleed? En een die veel fotografeert?"
Dat moeten ze zijn. Op het strand op grote afstand al herkenbaar. Een
opgeluchte hereniging. Ze hebben zich echt zorgen gemaakt.
Via Brikama en drie bushtaxies weer op het hotel aan. Ze hebben de dag van
hun leven gehad. Een excursie door Zuid Gambia voor totaal 30 Dalasi, terwijl
zo'n trip georganiseerd wel 495 Dalasi kost. En een ontmoeting met de
president als toegift.
Gisteren heb ik twee briefjes gekregen. Een met de "important message"
over mijn bagage. De andere heb ik slechts vluchtig bekeken. Bij nadere
bestudering blijkt het niet de broer zijn, die heeft gebeld, maar Yahya zelf.
Verroest, hij is boven water en zit bij zijn broer. Ik hoef dus niet meer
naar Fatoto in Oost Gambia om daar te gaan zoeken.
Komt alles dan toch nog goed?
's Avonds om 21.30: daar is ie dan mijn rugzak.
Na vier dagen. Er komen nog geen verdachte geuren naar buiten.
Hoe lang blijft een vacuumverpakte zoute haring goed bij
een temperatuur van 35 graden?
Snel uitpakken en alles
controleren. De haring gooi ik toch weg, maar de kaas is nog in goede staat,
de breipennen, de bolletjes wol, de instructieboekjes, de dropjes, shag met vloei,
kleren, de andere cadeautjes, alles is er weer.
Reden om het telefoonnummer op het briefje te bellen:
'Yahya?'
'Yes' klinkt de verheugde bevestiging.
'Liesbet where are you?'
wordt vervolgd
Meer informatie over Gambia:
Kaart van Afrika en meer informatie:
Kaart van Gambia en meer informatie:
Meer reisverhalen uit Afrika:
Een trektocht door West Afrika
Op de motor van noord naar zuid
Ga terug naar Liesbet's Atelier
Ga naar buiten
Write your reply to:
Copyright ziklies@dds.nl